Mosquitoes make me cry

Vroeger had ik helemaal geen last van muggenbeten (buiten het jeuken) tot enkele dagen geleden. Mijn 'deduction' vertelt mij dat mijn lichaam allergisch reageert op muggenbeten. Hoe-Ra!
Het is wansmakelijk. Niet alleen zet de beet verschrikkelijk uit. Ook verspreidt er zich een rode zee over mijn kuiten. Een rode zee waar de poriën in zwemmen.

Nu, telkens er een mug passeert, krijg ik de rillingen over heel mijn lichaam. Ik sluit mijn armen om me heen en mijn ogen zetten zich op arendsmodus.
Dan begin ik te denken over de nutteloosheid van die kleine beesten. Een van de enige dieren die helemaal geen bijdrage leveren. Of toch niet, er is iets. Malaria.

A gamer's thoughts

Dus ik heb dit nieuw spel gekocht: 'Assassin's creed 3'

Je zou me kunnen beschouwen als een geobsedeerde assassin's freak, en gelijk kan ik je wel een beetje geven. Het is simpelweg een fantastisch spel. Beter kan ik het niet beschrijven.
De vraag is dus wat ik vind van het nieuwste spel (vergeleken met al de vorige Assassin's?)?

Veel kan ik er nog niet over vertellen, want eigenlijk ben ik nog maar net begonnen. Tegelijk kan ik er wel veel over zeggen, omdat het spel volgens mij toch veel verschilt vergeleken met de andere. En dat al binnen die luttele minuten spelen. Zo is er bijvoorbeeld het feit dat er meer rekening wordt gehouden met mensen die assassin's creed nog nooit hebben gespeeld. (spoiler alert!) Op het begin van het spel, wordt er traag en duidelijk uitgelegd wie de personages moeten voorstellen en wat er degelijk aan de hand is.
Later kun je merken dat er ook meer rekening gehouden wordt met het verhaal. Er zijn meer filmpjes, precies minder opdrachten. Hopelijk kom er daar later in het spel verandering in. Het duurt minder lang vooraleer het spel geladen is (na een filmpje bvb.), en ook je personage reageert snel op de commando die jij hem hebt gegeven. Er is veel muziek, wat het gevoel geeft dat je in een film bent gestapt. Zo zorgen sommige ontroerende momenten in de filmpjes of het feit dat het weer verandert hier ook voor. Je loopt sneller, maar je hebt slechts twee snelheden. Wandelen en sprinten.
En misschien nog het belangrijkste (en wat mij iets tegenstak): de controls zijn anders!

Er zijn nog veel verschillen die ik kan opsommen. Alhoewel er zo veel veranderd is en het niet altijd aanvoelt als een assassin's creed zoals alle vorige, is en blijft het nog steeds een goed spel. Natuurlijk moet er na verloop van tijd een beetje vernieuwing zijn. Of het zou nog eens saai kunnen worden en dat willen we niet.

What you didn't know about space

Of misschien wisten jullie het wel al.

Afgelopen jaar heb ik architectuur gestudeerd. Een heel interessante richting, heel creatief ook.
Jammer genoeg zal ik mijn studies architectuur beëindigen. Natuurlijk bekijken we het van de positieve kant. Ik heb het graag gedaan, en ik heb veel bijgeleerd.
Een van de dingen die ze eigenlijk niet meteen iemand hebben aangeleerd, maar wat ik zelf heb 'ontdekt' (geleerd eigenlijk), gaat over wat 'ruimte' nu precies is. Nee, het gaat niet over wat zich buiten onze wereld bevindt, het gaat over de ruimte die wij kennen. Een woonkamer bijvoorbeeld.

Maar dat is juist het probleem! Als er gevraagd wordt wat jij ziet als ruimte, dan is het antwoord iets heel voor de hand liggend. Zoals een woonkamer, een slaapkamer, een keuken of een wc. Ja, dat zijn allemaal ruimtes, maar er is zoveel meer!


Als we over ruimte spreken, kunnen we van positieve en negatieve ruimte spreken. Een positieve ruimte is datgene waar iedereen aan denkt. Een omsloten ruimte. Omsloten door wanden, struiken,.. wat dan ook. De negatieve ruimte, is de ruimte die gecreëerd wordt door al die positieve ruimtes van op een afstand te bekijken. Deze 'negative space' kan omgezet worden naar positieve ruimte. Dat moeten we natuurlijk zelf doen. En zo krijgen we een totaal andere ruimte! Iets waarvan we niet eens dachten dat het ruimte was! Een simpel voorbeeld kan geschetst worden met deze foto (rechts).

Op het eerste zicht allemaal blokjes, laten we zeggen gebouwtjes, naast elkaar. Deze zwarte gebouwtjes hebben een diepte, ze vormen binnenin dus een ruimte. Maar keer het allemaal eens om, en zie de negatieve ruimte tussen de zwarte gebouwen eens als positieve ruimte. "Come into the open" luidt het.

Stel je dan uiteindelijk eens voor dat je op een grote markt staat. Rond je staan er allemaal huizen, een voor een een uniek van vorm. Een voor een bevat een unieke ruimte. En voor je het weet, besef je dat je eigenlijk in een ruimte staat die groter is dan all die verschillende ruimtes bijeen.
Zo kan ik verder gaan, maar dat zou veel te lang duren. Je kunt alvast hiermee starten.

Throw a tantrum

Normaal ben ik rustig en vredelievend van aard, maar dit op dit moment heb ik een stevige driftbui.
Het is de periode waarin ik moet studeren voor mijn herexamens -en dat doe ik ook. Alleen kunnen er mij tijdens het leren enkele dingen enorm irriteren.
Ben ik de enige die tijdens het leren alles waar ik anders nooit aan zou denken plots naar boven haal? Denk dan maar aan welke programma er vanavond op televisie zal zijn, of aan het inspecteren van de ruimte. Zelfs mijn nagels mogen eraan geloven. Ik begin vreselijk hard te nagelbijten als mijn gedachten afdwalen. Oh en die vervelende uren waarop ik moet gaan eten! Kan ik nu gewoon niet gaan eten wanneer ik wil? Mijn leerschema moet er ook aan geloven hoor!

Het is een tijd geleden, maar ik begon dat kriebelig gevoel weer te krijgen vanbinnen. Nee, het is niet en voelt niet zo vrolijk als het klinkt. Het zijn de beginnende symptomen van stress. Ik weet het, ik heb het al gevoeld. Gelukkig is dat over aan het gaan, want het is absoluut geen pretje. Vroeger had ik er veel last van.

Met dit allemaal te hebben genoteerd (niet dat het veel is), voel ik mij al een stuk kalmer.

What makes me mad

De waarheid moet gezegd worden.

Ik geloof dat het iets is waar iedereen wel eens mee te maken heeft. Invloed. Invloed door je familie, door je vrienden of je naasten. Specifiek heb ik het over beïnvloeden. En jammer genoeg is dat een factor wat maakt tot wat je bent en waar iedereen mee te maken heeft.

Onlangs heb ik weer een voorval gehad, waarin sommige mensen lachten met wie ik omging. Of niet alleen lachen, vaak ook verbaasd zijn, bijna kwaad. Iets wat me eigenlijk niet veel kan schelen, want uiteindelijk verandert dat niets aan hun eigen leven. Maar op een of andere manier doet het me wel iets, omdat ik ermee geconfronteerd ben, en omdat ik wil dat ze ermee ophouden. Met dat gedoe.

Dan probeer ik me een wereld voor te stellen zonder al...dit. Maar dan vrees ik ervoor dat er niemand meer overblijft. Zelfs ik niet.

Mensen beoordelen om wat ze zien. Want dat is wat we doen. Eerst zien en dan geloven. Onze ogen staan frontaal, we kunnen niets anders dan scannen, reflecteren en reageren. Het zit in onze natuur en iedereen doet het. Dan is er het feit dat we eerst moeten zien, leren kennen en dan pas geloven. Maar jammer genoeg is niet iedereen hiervan op de hoogte.

One day, there was a perv on a train

Het was het begin van de vakantie en ik besloot om naar huis te gaan. Met de trein natuurlijk. Ik had mijn korte short aan, maar ik probeerde helemaal niets uit te lokken. Of dat dacht ik, voordat ik naast die ene jongen ging zitten. Ik voelde mij niet zo op mijn gemak, want die jongen die naast mij zat rook allereerst niet zo fris.

Hij had een dun snorretje. Ik geloof dat het de beginfase was van zo'n dikke Mexicaanse snor. hij leek ook een beetje Mexicaans, vandaar de vergelijking. Laten we hem een naam geven. Pedro.

Hij moest iets tussen de 17 en de 20 jaar geweest zijn.

Dus, Pedro zat naast mij, hij rook niet fris, hij droeg een groene trainingsvest en een beige broek. Daar zaten we. En toen wou hij zijn gsm nemen? Nee, hij deed alsof hij zijn gsm wou nemen. Wat er echt aan de hand was, was dat hij zijn hand naast mijn bil legde en het 'subtiel' wou aanraken. En dat deed hij! Ik keek hem kwaad aan, en hij had meteen door dat ik het allesbehalve opwindend vond.

Hij ging weg. Ik dacht dat we eindelijk bij zijn halte waren aangekomen, dus had ik mijn zware rugzak op de plaats gelegd waar hij normaal zat. Eindelijk verlost van die gênante situatie!

Maar de verlossing heeft niet lang geduurd, want hij kwam blijkbaar terug van het toilet. Ik probeerde nog eens vriendelijk te lachen, maar dat ging al moeilijker dan in het begin. Hij besloot schuin over mij te gaan zitten. Op zich had hij niet meteen iets verkeerds gedaan. En ik weet ook niet of die aanrakingen met opzet waren of niet, maar alles leek er toch op.

Toen gebeurde het.

Ik was een boek aan het lezen, en zag in mijn ooghoeken dat hij iets uit zijn rugzak nam. Het was een zwarte digitale fototoestel. Eentje dat ik vroeger nog heb gehad, het stelt niet zoveel voor.

Ik volgde al zijn bewegingen en mijn hart bleef even stil staan toen ik eindelijk door had dat hij mij aan het filmen was. En niet zomaar mijn gezicht, maar letterlijk van top tot teen! Met zijn camera gleed hij van mijn ogen naar mijn haar, dan naar het boek, mijn handen en uiteindelijk mijn benen en mijn schoenen.

Ik was aan het koken vanbinnen.

Hij keek naar mijn blik dat iets te duidelijk zei dat hij ermee moest ophouden. Maar wat deed hij? Hij wende zijn blik af en deed gewoon voort.

Een aantal seconden later stak hij zijn fototoestel weg en verdween Pedro met een grijns op zijn gezicht naar naar buiten.

Sommige mensen hebben gewoon geen gevoel van schaamte.

Nothing happens

De vakantie is nog maar net begonnen, en alweer verveel ik mij veel te hard. Er gebeurt gewoon niets. Er is niets spannends, gevaarlijks, leuks, interessants om over te schrijven. Ik zal uiteindelijk iets uit mijn duim moeten zuigen, maar als ik mij verveel gaat dat niet.

Ik zit vast in een perpetuum mobile!